Ο Ανθρωπιστικός Οργανισμός «Άνθρωποι αγάπης» καλεί όλα τα παιδιά 11 και 12 ετών αγόρια και κορίτσια από όλα τα Σχολεία της Ελλάδος Δημόσια και Ιδιωτικά να πάρουν μέρος στο διαγωνισμό με θέμα:
«Οι λέξεις, οι σκέψεις, τα όνειρα ταξιδεύουν και κανείς δεν ξέρει πού μπορεί να φτάσουν και πόσα χαμόγελα θα σκορπίσουν.»
Το χαμόγελο φέρνει ελπίδα.
Η ελπίδα μάς ταξιδεύει στον κόσμο της αγάπης, της ομορφιάς και «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» μας λέει ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Μπορεί η αγάπη να στήσει γέφυρες αλληλεγγύης μεταξύ των παιδιών του κόσμου;
Μπορεί η αγάπη να ταξιδέψει αύρα λεπτή και να σκορπίσει χαμόγελα;
Μπορεί η αγάπη να αγκαλιάσει τον πόνο και να φέρει αληθινή χαρά;
Μπορεί η αγάπη να μας ταξιδέψει και να μας γνωρίσει τις ομορφιές του κόσμου;
Μπορεί η αγάπη, δώρο ακριβό του Θεού να κατοικήσει για πάντα στις καρδιές μας;
Καλούμε τα παιδιά να γράψουν μια αληθινή ιστορία, μια φανταστική ιστορία, ένα παραμύθι, μια προσευχή, που μπορεί να φέρει χαμόγελα στον κόσμο των παιδιών του κόσμου.
Περιμένουμε την εργασία των μαθητών έως 25 Νοεμβρίου 2011 στη διεύθυνση Αδάνων 17 Ν.Φιλαδέλφεια 14341 ή διαμέσου του διαδικτύου στη διεύθυνση [email protected].
Θα παρακαλούσαμε οι εργασίες να είναι σε ηλεκτρονική μορφή.
Τα έργα θα βραβεύσει επιτροπή συγγραφέων των εκδόσεων «Ακρίτας».
Η βράβευση θα γίνει στις 17 Δεκεμβρίου 2011 σε μια όμορφη ζεστή εκδήλωση στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων «Ακρίτας» στη Στοά βιβλίου. Θα δοθούν τρία βραβεία και τρεις έπαινοι.
Το 1ο βραβείο θα είναι ένα laptop. To δεύτερο και τρίτο θα είναι ένα netbook. Το βραβείο για τους επαίνους θα είναι από 1 MP4.
Το δώρο των εκδόσεων «Ακρίτας» για το μαθητή που θα πάρει το 1ο βραβείο θα είναι ο εμπλουτισμός της βιβλιοθήκης του Σχολείου του με πολλά όμορφα βιβλία.
Αναμνηστικό έπαινο θα πάρουν όλα τα παιδιά που θα λάβουν μέρος. Με τα βραβευμένα έργα θα δημιουργήσουμε ένα βιβλίο και τα έσοδα του βιβλίου θα δοθούν στα παιδιά της Αφρικής για τη δημιουργία ενός Οικοτροφείου.
Στο Οικοτροφείο αυτό θα βρουν φαγητό, φροντίδα και αγάπη τα 1.400 παιδιά του Σχολείου που οι «Άνθρωποι αγάπης» έχουν ιδρύσει στο Μπουρούντι της Αφρικής, στην Τρίτη πιο φτωχή χώρα στον κόσμο.
Δ ή λ ω σ η σ υ μ μ ε τ ο χ ή ς
Επιθυμώ να συμμετάσχω στο διαγωνισμό που διοργανώνει ο Ανθρωπιστικός Οργανισμός «Άνθρωποι αγάπης».
Ονοματεπώνυμο:…………………………………………………………………………..
Όνομα πατέρα:………………………………………………………………………………
Όνομα μητέρας:……………………………………………………………………………..
Ημερομηνία γέννησης:……………………………………………………………………
Σχολείο που φοιτώ:…………………………………………………………………………
Διεύθυνση κατοικίας μου
Οδός:…………………………………………… Περιοχή…………………………………….
Τ.Κ………………………………Τηλέφωνο:………………………………………………….
e-mail:………………………………………
Η Πρόεδρος
Γεωργία Χατζήβεη
Συμμετοχή στον Διαγωνισμό των Ανθρώπων αγάπης
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα Σχολεία και τους μαθητές που έλαβαν μέρος στο Διαγωνισμό των "Ανθρώπων αγάπης".
Σχολεία που έλαβαν μέρος:
2ο Δημοτικό Λευκάδας
1ο Δημοτικό Νεάπολης ν.Λασιθίου
54ο Δημοτικο Πειραιά
Δημοτικό Σχολείο Κερασιάς
Δημοτικό Σχολείο Αγίας Μαρίνας ν.Ιωαννίνων
69 Δημοτικό Θεσ/νίκης
Δημοτικό Σχολείο Σκουροχωρίου ν.Ηλίας
5ο Δημοτικό Σχολείο Κιλκίς
Σχολή Μάνου Εκάλη
Δημοτικό Σχολείο Ανδρίτσαινας ν.Ηλείας
11ο Δημοτικό Ιλίου
Δημοτικό Σχολείο Ερεσσού Λέσβου
Δημοτικό Σχολείο Κοιλάδας ν.Λάρισας
1ο Δημοτικό Ξάνθης
12ο Δημοτικό Ιωαννίνων
6ο Δημοτικό Μανιαίειο Καλύμνου
4ο Δημοτικό Χαϊδαρίου
8ο Δημοτικό Νέας Ιωνίας
61ο Δημοτικό Σηκεών Θεσ/νίκης
Ιδιωτικό Σχολείο Ναυστάθμου Κρήτης
1ο Δημοτικού Ν. Ψυχικού
2ο Δημοτικό Λευκάδας
11ο Δημοτικό Ιλίου
Δημοτικό Σχολείο Καστανεών Έβρου
Σχολή Χατζήβεη
Αποτελέσματα λογοτεχνικού διαγωνισμού
Ελλάδα
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους τους μαθητές και τα Σχολεία που συμμετείχαν στο διαγωνισμό των «Ανθρώπων αγάπης»
Ευχόμαστε με την καρδιά μας να είστε πάντα καλά και οι λέξεις, οι σκέψεις, τα όνειρά, να ταξιδεύουν στον κόσμο των παιδιών αύρα λεπτή, να στήνουν γέφυρες αλληλεγγύης, ν’ αγκαλιάζουν τον πόνο, να φέρνουν αληθινή χαρά, αγάπη, ομορφιά, να χαρίζουν χαμόγελα.
Οι εκδόσεις «Ακρίτας» συγχαίρουν όλους τους μαθητές που συμμετείχαν στο διαγωνισμό για την όμορφη προσπάθειά τους.
Μετά από πολύ κόπο και με το χέρι στην καρδιά, οι συγγραφείς μελέτησαν όλα τα έργα, τα έκριναν και μας έστειλαν τα αποτελέσματα που είναι:
Βραβεία
1ο βραβείο: Αναστασία Βενέτη, 2ο Δημοτικό Σχολείο Λευκάδας
2ο βραβείο: Ιάσονας Όλντις, Σχολή Χατζήβεη
3ο βραβείο: Δήμητρα Φωτεινού, Δημοτικό Σχολείο Αρχαίας Ολυμπίας
Έπαινοι
1ος Έπαινος: Αλέξανδρος Τσελές, Σχολή Χατζήβεη
2ος Έπαινος: Γεωργία Δρακοπούλου, 8ο Δημοτικό Σχολείο Νέας Ιωνίας
3ος Έπαινος: Κωνσταντίνα Δράκου, 54ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά
Οι συγγραφείς συγχαίρουν επίσης τους παρακάτω μαθητές και τα Σχολεία για τις άριστες εργασίες τους:
Χρυσούλα Σπυράτου, Σχολή Χατζήβεη
Χάρις Παπαθανασίου, Σχολείο Θήβας
Αλέξανδρο Χαντρά-Σταυρουλάκη, 1ο Δημοτικό Νέου Ψυχικού
Δάφνη Αναστασιάδη, 1ο Δημοτικό Νέου Ψυχικού
Έλλη Κοντογεωργοπούλου, Σχολή Χατζήβεη
Σοφία Τέντου, Δημοτικό Σχολείο Ερεσσού Λέσβου
Ευαγγελία Τσαμούδαλη, Σχολή Χατζήβεη
Χριστίνα Τσάμογλου, Δημοτικό Σχολείο Καστανεών Έβρου
Μαρία Καλδάνη, 11ο Δημοτικό Σχολείο Ιλίου
Συγγραφική ομάδα Ιδιωτικού Ολοήμερου Σχολείου Ναυστάθμου Κρήτης
Θωμοπούλου Ναταλία, 8ο Δημοτικό Νέας Ιωνίας
Φοιβη Βαλεντή, Σχολή Μάνου
Πολλά από τα έργα των μαθητών που δε βραβεύτηκαν αλλά ήταν πολύ τρυφερά, γεμάτα ευαισθησία, αγάπη, θα στολίσουν το βιβλίο που θα εκδώσουμε, τα έσοδα του οποίου θα δοθούν στα παιδιά της Αφρικής.
Οι εκδόσεις «Ακρίτας» καλούν παιδιά και γονείς σε μια όμορφη Χριστουγεννιάτικη γιορτή, το Σάββατο 17/12/2011 και ώρα 11.00 το πρωί στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων «Ακρίτας» στη Στοά του Βιβλίου. Κατά τη διάρκεια της γιορτής θα δοθούν τα βραβεία του μαθητικού διαγωνισμού των «Ανθρώπων αγάπης» με τίτλο «Τα λόγια, οι σκέψεις, τα όνειρα ταξιδεύουν και κανείς δεν ξέρει πού μπορεί να φτάσουν και πόσα χαμόγελα θα σκορπίσουν».
Προς
Τους «Διευθυντές των Σχολείων που συμμετείχαν στο Διαγωνισμό των Ανθρώπων αγάπης»
Θέλουμε να σας στείλουμε τις καλύτερες ευχές μας για τις Άγιες ημέρες των Χριστουγέννων που πλησιάζουν, αγάπη, ειρήνη, δημιουργία και πολλές ευχαριστίες για τη συμμετοχή των μαθητών του Σχολείου σας στο διαγωνισμό των «Ανθρώπων αγάπης» με θέμα:
««Οι λέξεις, οι σκέψεις, τα όνειρα ταξιδεύουν και κανείς δεν ξέρει πού μπορεί να φτάσουν και πόσα χαμόγελα θα σκορπίσουν.»
Ευχόμαστε να οδηγείτε πάντα τους μαθητές σας στο πέλαγος της γνώσης μα και στον ωκεανό της αρετής, της αγάπης, της ομορφιάς, για να μείνετε στην όμορφη παιδική τους ψυχή ένας φάρος ελπίδας.
Ο θεός να ευλογεί τη ζωή σας και να την πλουτίζει με όλα τα αγαθά Του.
Ημέρα βράβευσης του διαγωνισμού των «Ανθρώπων αγάπης» στη Στοά Βιβλίου
Οι «Άνθρωποι αγάπης» είναι ένας Ανθρωπιστικός Οργανισμός που προσπαθεί να στείλει το μήνυμα της αγάπης στα παιδιά και στους συνανθρώπους μας.
Ευχαριστούμε με όλη μας την καρδιά όλα τα παιδιά της Ελλάδας από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη που έλαβαν μέρος στο διαγωνισμό για την όμορφη προσπάθειά τους.
Ιδιαίτερα θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε και να συγχαρούμε όλα τα παιδιά που διακρίθηκαν, που τα περισσότερα βρίσκονται εδώ κοντά μας, για τα θαυμάσια έργα σας τα γεμάτα ευαισθησία, καλοσύνη, αγάπη.
Ευχόμαστε να είστε πάντα καλά, ο θεός να σας ευλογεί να φτάσετε πολύ ψηλά, να έχετε πάντα αυτήν την όμορφη καρδιά και αυτό το δυνατό πνεύμα και οι λέξεις σας, οι σκέψεις σας, τα όνειρά σας να ταξιδεύουν στον κόσμο των παιδιών αύρα λεπτή, να στήνουν γέφυρες αλληλεγγύης, φιλίας, να αγκαλιάζουν τον πόνο, να φέρνουν αληθινή χαρά, αγάπη, ομορφιά, να χαρίζουν χαμόγελα.
Θα ήθελα να συγχαρώ και τους γονείς αυτών των θαυμάσιων παιδιών που τα μεγαλώνουν σωστά με αρχές και αξίες. Πίσω από τα καλά παιδιά βρίσκονται πάντα καλοί γονείς, καλές οικογένειες. Ευχόμαστε να είστε ευτυχισμένοι γονείς ευτυχισμένων παιδιών.
Θα θέλαμε να συγχαρούμε και να ευχαριστήσουμε τους Διευθυντές και τους δασκάλους των Σχολείων που πήραν μέρος στο διαγωνισμό. Είναι τυχερά τα παιδιά που έχουν τέτοιους άξιους εκπαιδευτικούς. που οδηγούν τους μαθητές τους όχι μόνο στο πέλαγος της γνώσης αλλά και στον ωκεανό της ομορφιάς, της αγάπης, της προσφοράς.
Να ευχαριστήσουμε τις εκδόσεις «Ακρίτας» για την καλή μας συνεργασία που έκριναν τα έργα των παιδιών.
Αν οι όμορφες αναμνήσεις που αφήνουμε στα παιδιά είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά τους, ελπίζουμε η σημερινή εκδήλωση να μείνει στην ψυχή μας μια όμορφη ανάμνηση.
Εύχομαι ο Θεός να οδηγεί τα βήματά μας πάντα στο καλό. Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα.
Η πρόεδρος
Γεωργία Χατζήβεη
Τα έργα των μαθητών που βραβεύτηκαν
1ο βραβείο: Βενέτη Αναστασία, 2ο Δημοτικό Σχολείο Λευκάδας
Ονειρούπολη
Πέρα από τη θολή γραμμή των οριζόντων υπάρχει μια όμορφη πολιτεία, η Ονειρούπολη. Βόρεια συνορεύει με τη χώρα της φαντασίας, ανατολικά με τη χώρα της μουσικής, νότια με τη χώρα του ουράνιου τόξου και δυτικά με τη Γη.
Στην Ονειρούπολη ζουν τα όνειρα. Όνειρα μεγάλα και μικρά κι άλλα μια σταλιά, που όμως παίρνουν χρώμα από τη χώρα του ουράνιου τόξου, ήχους από τη χώρα της μουσικής, δύναμη από τη χώρα της φαντασίας και ταξιδεύουν παντού και κανείς δεν ξέρει πού μπορεί να φτάσουν. Εκεί ζει το όνειρο της αγάπης, το όνειρο της ελπίδας, το όνειρο της ειρήνης, της φιλίας, της ευτυχίας κι ένα σωρό άλλα όνειρα.
Στην αρχή άνθρωποι και όνειρα είχαν πολλά πάρε – δώσε μεταξύ τους. Κάθε πρωί με το πρώτο φως της αυγής και κάθε βράδυ με το πρώτο φως του φεγγαριού, τα όνειρα περνούσαν τη γέφυρα που ενώνει την Ονειρούπολη με τη Γη, τη γέφυρα της Χαράς. Φώλιαζαν στις καρδιές των ανθρώπων κι έδιναν χρώμα κι ομορφιά στη ζωή τους.
Έτσι περνούσε ο καιρός με γέλια και χαρές, ώσπου μια μέρα στη χώρα των ανθρώπων εμφανίστηκε ένα παράξενο πλάσμα, ο Αχόρταγος ο Μέγας. Κανείς δεν ήξερε από πού κρατάει η σκούφια του. Τους έταξε λαγούς με πετραχήλια. Κάθε τρεις και λίγο τους έφερνε καινούργια δώρα. Ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια, φαγητά. Και τούτο, κι εκείνο και το άλλο κι ότι βάζει ο νους. Οι άνθρωποι ξελογιάστηκαν και τον έβαλαν μες στο σπίτι τους. Κι όταν με τον καιρό τον έκαναν αρχηγό τους, αυτός έβαλε αμέσως σε εφαρμογή τα σχέδια του.
Έκλεισε τα σύνορα για να μην μπορούν τα όνειρα να ταξιδεύουν στη χώρα των ανθρώπων κι έβαλε ισχυρό στρατό να φυλάει τη γέφυρα της Χαράς.
Χώρισε τη Γη σε περιφέρειες. Στις χώρες του Πρώτου κόσμου που οι κάτοικοί της είχαν και του πουλιού το γάλα, στις χώρες του Δεύτερου κόσμου που οι κάτοικοί της όλη μέρα δούλευαν για να αποκτήσουν και του πουλιού το γάλα και στις χώρες του Τρίτου κόσμου που όλοι, ακόμα και τα μικρά παιδιά πέθαιναν από την πείνα και τις αρρώστιες.
Άλλοι φορούσαν μεταξωτά βρακιά κι άλλοι κουρέλια, άλλοι κυκλοφορούσαν με πολυτελή αυτοκίνητα κι άλλοι ξυπόλητοι, άλλοι έτρωγαν με χρυσά κουτάλια κι άλλοι πέθαιναν από την πείνα, άλλοι κολυμπούσαν στο χρυσάφι κι άλλοι δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Μάλιστα ο Αχόρταγος ο Μέγας για να έχει το κεφάλι του ήσυχο έσπειρε στη Γη κάτι ζιζάνια, τη διχόνοια, τη ζήλεια και τον πόλεμο.
Έτσι άσχημα περνούσε ο καιρός, ώσπου μια νύχτα χωρίς φεγγάρι ένας καλός άνεμος κατάφερε να γλιστρήσει αθόρυβα στην Ονειρούπολη, χωρίς να τον πάρουν μυρωδιά οι φρουροί. Κάλεσε αμέσως τα όνειρα και τους τα είπε όλα με το νι και με το σίγμα.
- Στη Γη πάνε από το κακό στο χειρότερο. Βάλθηκαν να καταστρέψουν τον ίδιο τους τον πλανήτη. Ελάτε αμέσως προτού είναι αργά. Οι άνθρωποι πρέπει ν΄ αρχίσουν και πάλι να ονειρεύονται.
- Μα πώς θα περάσουμε τη γέφυρα της Χαράς; Οι άνθρωποι του Αχόρταγου τη φυλάνε καλύτερα κι απ΄ τα μάτια τους.
- Θα σας κρύψω μες στ΄ ασκί μου, είπε ο καλός άνεμος που τον έλεγαν άνεμο της αισιοδοξίας. Ύστερα θα παρακαλέσουμε τη Σελήνη να δέσει καλά το σακούλι μου με μια φεγγαροκλωστή.
- Κι αν οι φρουροί θελήσουν να ψάξουν τον ασκό σου;
- Μμμμμ, αυτό είναι ένα πρόβλημα.
- Το βρήκα, φώναξε με ενθουσιασμό το όνειρο της ελπίδας. Θα μεταμφιεστούμε σε λέξεις. Θα μπερδευτούμε, θα ανακατευτούμε και θα γίνουμε αγνώριστα.
Πράγματι! Τα όνειρα έγιναν λέξεις, μπερδεύτηκαν, ανακατώθηκαν και χώθηκαν στον ασκό του ανέμου. Όταν οι φρουροί ρώτησαν τον καλό άνεμο τι κουβαλάει στον ασκό του, εκείνος απάντησε με φυσικότητα: <<Λόγια του αέρα φυσικά. Τι άλλο>>;
Όταν έφτασαν στη Γη τα όνειρα σκορπίστηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
- Να πάτε πρώτα στα παιδιά, τους συμβούλεψε ο άνεμος της αισιοδοξίας. Μόνο στα πρόσωπα των παιδιών βλέπεις που και που κανένα χαμογελάκι. Είμαι σίγουρος πως θα σας ανοίξουν διάπλατα την πόρτα της καρδιάς τους.
Τα όνειρα ταξίδεψαν σε χώρες μακρινές και σε χώρες κοντινές, σε πόλεις και χωριά, σε δρόμους και στενά, ως την άκρη της Γης κι ως τα πέρατα του κόσμου. Πήγαν σε πλατείες και παιδικές χαρές, σε σχολεία, αλάνες και γειτονιές, όπου υπάρχουν παιδιά και φτερούγισαν ανάλαφρα μες στις καρδιές τους. Τα παιδιά άρχισαν και πάλι να ονειρεύονται. Και σιγά - σιγά τα όνειρα έγιναν σκέψεις. Και οι σκέψεις έγιναν λέξεις. Τα είπαν απ΄ την καλή στους γονείς τους, στους συγγενείς τους, στους δασκάλους τους, στον κόσμο των μεγάλων.
- Το νόημα της ζωής δεν βρίσκεται στα λεφτά αλλά στην καρδιά! Είναι η αγάπη, η δικαιοσύνη και η αλληλοβοήθεια.
- Παιδιάστικες ανοησίες, αποκρίθηκαν οι μεγάλοι. Σε έναν εγωιστικό κόσμο, οι εγωιστές πετυχαίνουν.
- Εμείς όμως δεν θέλουμε να ζήσουμε σε έναν τέτοιο κόσμο. Αυτός είναι χάρισμά σας στα μούτρα τα δικά σας.
Όμως πώς να ξεφύγει κανείς απ΄ τα παιδιά! Σιγά-σιγά, μέρα με τη μέρα οι μεγάλοι πείθονταν ολοένα και περισσότερο. Άρχισαν και πάλι να ονειρεύονται, δειλά στην αρχή, με μεγαλύτερα όνειρα αργότερα. Κι έφτασε η στιγμή που τα όνειρα έγιναν σκέψεις. Και οι σκέψεις έγιναν λέξεις. Και οι λέξεις έγιναν πράξεις. Άνοιξαν την πόρτα στο διπλανό τους και να ένα χαμογελάκι που έσκασε στα χείλη τους. Έγιναν εθελοντές σε μη κυβερνητικές οργανώσεις και να ένα πλατύ χαμόγελο που ζωγραφίστηκε στα χείλη τους. Έγιναν ανάδοχοι παιδιών που είχαν ανάγκη από φαγητό, φάρμακα, σχολεία και να πώς φωτίστηκε το πρόσωπό τους. Και όσο έδιναν χαρά και σκόρπιζαν χαμόγελα, τόσο τους άρεσε. Και όσο τους άρεσε τόσο έδιναν. Κι έτσι ρίζωσε και πάλι η αγάπη στην καρδιά τους και η ζωή τους κάθε μέρα γινόταν ομορφότερη.
Οι σκέψεις, οι λέξεις, τα όνειρα ποτέ δεν θα πάψουν να ταξιδεύουν και κανείς δεν ξέρει πού μπορεί να φτάσουν και πόσα χαμόγελα θα σκορπίσουν. Κι αν εσείς έχετε σταματήσει να ονειρεύεστε, ανοίξτε την πόρτα της καρδιάς σας. Ακόμα κι ένα μικρό ονειράκι μπορεί να κάνει θαύματα !!!
2ο βραβείο: Ιάσονας Όλντις, Σχολή Χατζήβεη
ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ
Ισίδωρος είναι το όνομά μου και γεννήθηκα πριν 3 ημέρες. Βρίσκομαι ακόμα στο μαιευτήριο,όπου ξεκουράζεται και η μαμά μου.
Οι γονείς μου δεν χορταίνουν να με βλέπουν.. Μου αρέσει πολύ όταν έρχεται η ώρα του φαγητού και θα βάλω τα δυνατά μου πάλι σήμερα, για να κάνω τη βρεφοκόμο να με πάει το γρηγορότερο στην αγκαλιά της μαμάς μου. Όταν με πάει στο δωμάτιό της, πάντα της λέει ότι έχω πολύ δυνατά πνευμόνια..Αυτό είναι το μεγάλο μου ατού,προς το παρόν!
Ονομάζομαι Ζίκομο και γεννήθηκα πριν 3 ημέρες στο σπίτι μου. Η μαμά μου μ’έχει συνέχεια μαζί της, τυλιγμένο μ’ένα μαλάκό ύφασμα γύρω από το σώμα της. Τον περισσότερο καιρό είμαστε έξω όπου η μαμά μου κάνει δουλειές. Το βράδυ κοιμάμαι στο καλύτερο κρεβάτι,μια καλαθούνα που κρέμεται από την οροφή, αλλά δίπλα, πάντα, στη μαμά μου.
ΙΣΙΔΩΡΟΣ
Επιτέλους σπίτι, όπου έτυχα τρομερής υποδοχής. Γιαγιάδες παππούδες,θείες,θείοι,πολύχρωμες τσάντες με δώρα, μπαλόνια..... Είμαι έκθαμβος..Όλα αυτά για εμένα; Το απόγευμα ήρθε η παιδίατρος και με είδε. Για να πω την αλήθεια θα προτιμούσα να με επισκέπτεται σε αραιά διαστήματα..
ΖΙΚΟΜΟ
Η μαμά κι εγώ κάναμε ένα μεγάλο ταξίδι. Σηκωθήκαμε πολύ πρωί, η μαμά έβαλε το καλό της φουστάνι και το κίτρινο μαντήλι με τις κόκκινες ντάλιες. Τα αδέλφια μου την παρακαλούσαν να τα πάρει μαζί της, εκείνη όμως πήρε μόνο εμένα! Πήγαμε στην πόλη, είχε πολύ ζέστη και θόρυβο, αλλά δεν με νοιάζει τίποτα όταν είμαι με την μαμά μου. Με ζούληξε στην κοιλιά μια κυρία κι είπε στη μαμά μου ότι είμαι υγιής. Είσέπραξα ένα μεγάλο φιλί!
ΙΣΙΔΩΡΟΣ
Συνεχίζω να τα περνάω πολύ ωραία. Όλοι με περιβάλλουν με μεγάλη αγάπη. Μπουσουλάω τώρα πια και η μαμά κι ο μπαμπάς τρέχουν από πίσω μου. Κάποιες φορές όταν πάω να σηκωθώ η μαμά φωνάζει «πρόσεχε το κεφάλι σου», ή «Διονύσηηηη, το παιδί», Διονύσης είναι ο μπαμπάς μου, δεν φοβάται όπως η μαμά.
Κάποιες φορές,μεταξύ μας, όταν δε μου δίνει όση προσοχή θα ήθελα,πλησιάζω, δήθεν ανέμελα, το τραπεζάκι του σαλονιού και κάνω πως σηκώνομαι. Τότε εκείνη τρέχει και με παίρνει στην αγκαλιά της. Είναι ωραίο να σ’αγαπούν!
ΖΙΚΟΜΟ
Μεγάλη ημέρα σήμερα. Κατάφερα να σταθώ όρθιος! Εντάξει,για λίγο ήταν, αλλά θα συνεχίσω τις προσπάθειες. Μέχρι τώρα έχω εξερευνήσει όλον τον χώρο έξω από το σπίτι μας, έχω προσπαθήσει να παραβγώ τα κοτοπουλάκια μας,αλλά αυτά τερματίζουν πάντα πρώτα. Μ’αρέσει να πιάνω το χώμα και να το πετάω ψηλά. Φροντίζω,όμως, να μην το κάνω κοντά στη μαμά που μαγειρεύει. Τα αδέλφια μου λείπουν σε δουλειές με τον μπαμπά μου. Σήμερα βρήκα ένα όμορφο πετραδάκι,το έβαλα στο στόμα μου,αλλά η μαμά ξερόβηξε και σκέφτηκα ότι μάλλον το ήθελε εκείνη, γι’αυτό της το πρόσφερα. Με πέταξε ψηλά στον αέρα γελώντας. Μ’αρέσει να τη βλέπω χαρούμενη!
ΙΣΙΔΩΡΟΣ
Σχολείο πάλι..Ουφ,βαρέθηκα. Προτιμώ να μένω σπίτι και να παίζω ή να βλέπω τηλεόραση. Η μαμά κι ο μπαμπάς μού λένε ότι πρέπει να μορφωθώ για να σπουδάσω και μετά να βρω μια αξιόλογη και καλοπληρωμένη δουλειά. Έχουν δίκηο υποθέτω,αλλά πώς να είσαι κλεισμένος σε μια τάξη,όταν έξω σε περιμένει το πάρκο, η αγαπημένη σου εκπομπή στην τηλεόραση, μαγαζιά γεμάτα υποσχέσεις;
Οι γονείς μου θα νιώσουν περήφανοι για μένα. Πήρα άριστα στην ορθογραφία και σχεδόν άριστα στο διαγώνισμα Ιστορίας.
ΖΙΚΟΜΟ
Σήμερα βοήθησα τον πατέρα μου στο κόψιμο των ξύλων. Μέχρι τώρα, μόνο τα μετέφερα,αλλά σήμερα με εμπιστεύτηκε με το τσεκούρι. Τα κατάφερα μιά χαρά!
Δεν μου είπε τίποτα,αλλά χαμογέλασε πλατιά. Ξέρω ότι τον έκανα περήφανο. Περιμένω πώς και πώς να γυρίσω και να πω στ’αδέλφια μου και την μητέρα μου το κατόρθωμά μου. Είναι ωραίο να μαθαίνεις! Αύριο θα πάω με τον μεγάλο μου αδελφό για κυνήγι. Υποσχέθηκε ότι θα μ’αφήσει να στήσω εγώ τις παγίδες. Ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα, κι εγώ θέλω να τα δω όλα!
ΙΣΙΔΩΡΟΣ
Γλιτώσαμε δεύτερη και τρίτη ώρα, δηλαδή Μαθηματικά και Αγγλικά. Μας μίλησε ένας κύριος από μία «Μη Κυβερνητική,Ανθρωπιστική Οργάνωση» σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών όλου του κόσμου και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σε πολλές μη «ευνοημένες» χώρες.
Δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε κι αυτός ο «αθέατος» κόσμος...
ΖΙΚΟΜΟ
Από χθες βρέχει καταρρακτωδώς. Στο χωριό μας ήρθε ένας κύριος από την πόλη. Μίλησε στους γονείς και στα παιδιά για το «σχολείο». Δεν κατάλαβα πολύ καλά και όταν έφυγε ο κύριος, ρώτησα τον μπαμπά τι είναι το σχολείο. Εκείνος μου απάντησε ότι αυτά είναι όνειρα των πρωτευουσιάνων κι ότι εμάς θα μας θρέψει η γη κι όχι οι μεγάλες και περίεργες λέξεις.. Αναρωτιέμαι τι γεύση να έχουν οι μεγάλες και περίεργες λέξεις..
ΙΣΙΔΩΡΟΣ
Δεν μου φεύγουν από το μυαλό όσα μας είπε ο κύριος από την ανθρωπιστική οργάνωση.
Μα υπάρχουν στα αλήθεια μέρη τόσο διαφορετικά,χωρίς νερό, χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς σχεδόν τίποτα; Το πήρα απόφαση. Θα ζητήσω από τους γονείς μου να γίνουμε ανάδοχοι ενός παιδιού. Νιώθω άβολα που έχω τόσα.. Η ευτυχία γίνεται τριπλή και τετραπλή όταν τη μοιράζεσαι,όπως λέει και η μαμά.
ΖΙΚΟΜΟ
Περίεργες και μεγάλες λέξεις..., δεν μπορώ να τις ξεχάσω... Ρώτησα τη μαμά.Άφησε το σκούπισμα και μου εξήγησε τι είναι το σχολείο. Δεν το χωράει ο νους μου. Πρέπει να πάω,θέλω να μάθω!
ΙΣΙΔΩΡΟΣ
Η μαμά σχεδόν πείθεται, άρα είναι σίγουρο ότι ο μπαμπάς θα συμφωνήσει.
Το μεσημέρι δεν άνοιξα τηλεόραση,καθήσαμε όλοι μαζί στο τραπέζι και συζητήσαμε. Η απόφαση πάρθηκε ομόφωνα ! Θα γίνουμε ανάδοχοι, προκειμένου να δώσουμε σε ένα παιδί την ευκαιρία στην ελπίδα.
ΖΙΚΟΜΟ
Ο μπαμπάς ούτε που να ακούσει, σταμάτησε κιόλας να με παίρνει μαζί του για τα ξύλα. Η μαμά προσπάθεί να τον ηρεμήσει, αλλά μάταιος κόπος! Το πρωί ήρθε ο κύριος από τη πόλη και ζήτησε να δει τους γονείς μου.
Χθες βράδυ ονειρεύτηκα ότι έπεφταν πολλά ψάρια από τον ουρανό... Η γιαγιά μου λέει πως είναι καλοτυχία! Είχε δίκηο η γιαγιά! Ο κύριος από την πόλη έπεισε τους γονείς μου να μ’αφήσουν να μάθω τις μεγάλες και περίεργες λέξεις... Θα αρχίσω σχολείο!! Είμαι σίγουρος πως θα ακολουθήσουν και τα αδέλφια μου... Ο κύριος μου είπε να κοιτάξω σ’ένα μηχάνημα που κρατούσε στα χέρια του και να χαμογελάσω. Πάτησε ένα κουμπί και μου είπε ότι σίγουρα θα ήμουν πολύ ωραίος στη «φωτογραφία». Να άλλη μια περίεργη λέξη!
ΙΣΙΔΩΡΟΣ
Αυτό ήταν! Από σήμερα έχω αναλάβει μια από τις σημαντικότερες ευθύνες, να «στηρίζω» ένα παιδί από το χωριό Πότου στο Μαλάουϊ. Τον λένε Ζίκομο. Από την φωτογραφία του φαίνεται πολύ cool τύπος. Έψαξα στο ίντερνετ και βρήκα ότι το όνομά του σημαίνει «ευχαριστώ». Τι περίεργο, το δικό μου σημαίνει ότι είμαι ίσος με το δώρο.
ΖΙΚΟΜΟ
Κάποιος πολύ μακριά με ξέρει, δεν καταλαβαίνω πως, αλλά πρέπει να μ’αγαπάει, επειδή θέλει, εγώ ειδικά, να πάω σχολείο. Ο κύριος από την πόλη μού έδειξε μια εικόνα από τον άνθρωπο που μ’αγαπάει. Είναι παιδί σαν κι εμένα και φαίνεται πολύ εντάξει. Μου είπε πως ζει σε μια μακρινή και διαφορετική πόλη την Αθήνα. Ξέρει άραγε πόση χαρά μου έδωσε; Σίγουρα θα βρω τρόπο να του το ανταποδώσω.
Είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου. Θα μάθω τα μυστικά του κόσμου!!
Ό,που κι αν είσαι
ό,τι κι αν κάνεις
ποτέ,μα ποτέ μην τους ξεχνάς,
μία σου σκέψη τους δίνει ελπίδα
μία σου πράξη, τη ζεστασιά,
ό,που κι είναι
ό,τι κι αν κάνουν,
τώρα πια ξέρουν,δεν τους ξεχνάς.
3ο βραβείο: Δήμητρα Φωτεινού, Δημοτικό Σχολείο Αρχαίας Ολυμπίας
Έπαινοι
1ος Έπαινος: Αλέξανδρος Τσελές, Σχολή Χατζήβεη
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΕΝΟΣ ΟΔΥΣΣΕΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ
«Έλα Μάνι, πες μου την ιστορία σου», μου είπε ο Πήτερ, παραγωγός σ’ ένα μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό της Νέας Υόρκης. «Έλα μικρέ – συνέχισε – σ’ ακούω. Είμαι σίγουρος, ότι πολλοί από τους ακροατές μου θα την βρουν ενδιαφέρουσα».
Σήκωσα τα μάτια μου και τον κοίταξα. Ένα γλυκό χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο του.
«Χρειάζεται να ξαναξύσω τις πληγές μου -σκέφτηκα- αλλά έτσι κάποιοι άνθρωποι που δεν ξέρουν θα μάθουν».
Πήρα θάρρος και ξεκίνησα.
«Γεννήθηκα σ’ ένα μικρό χωριό της Αιθιοπίας. Η οικογένεια μου πάμφτωχη και είχε να θρέψει οκτώ παιδιά. Εγώ ήμουν το δεύτερο παιδί της οικογένειας. Σχολείο δεν πήγα ποτέ, κανείς μας δεν πήγε, γιατί από πολύ μικρός έπρεπε να δουλεύω σε βαριές δουλειές για λίγα κέρματα. Μα ποτέ δεν έφταναν τα λεφτά, ποτέ το φαγητό δεν ήταν αρκετό. Πάντα πεινούσαμε. Υπήρχαν και μέρες που δεν τρώγαμε τίποτα, μασούσαμε μόνο λίγη ζάχαρη.
Κάποιες νύχτες, όταν ήμουνα στεναχωρημένος, ξάπλωνα κάτω από ένα δέντρο και κοίταζα τον ουρανό, τόσο απερίγραπτα όμορφο με τη λάμψη των αστεριών πάνω του. Και ονειρευόμουνα, ότι κάτι καλύτερο θα υπάρχει πέρα από τον τόπο μου. «Δεν μπορεί όλος ο κόσμος να είναι έτσι, -μονολογούσα-. Θα υπάρχουν ευτυχισμένοι άνθρωποι, παιδιά που δεν πεινάνε, που μαθαίνουν γράμματα, που φοράνε όμορφα ρούχα».
Και έπειτα ήρθε και ο πόλεμος. Ήμουν 14 χρονών. Πείνα και θάνατος και μετά μόνο θάνατος.
Όσοι γλύτωσαν από τα όπλα, μάζευαν ό,τι μπορούσαν να κουβαλήσουν και έφευγαν. Το ίδιο κάναμε και μείς.
Βρεθήκαμε σ’ ένα ατέλειωτο εξαθλιωμένο ανθρώπινο καραβάνι να βαδίζουμε, να βαδίζουμε, ατέλειωτα χιλιόμετρα.
«Που πηγαίνουμε;» ρωτούσα τον πατέρα μου.
«Να γλυτώσουμε, παιδί μου» μου απαντούσε.
Μα πως μπορούν να το κάνουν αυτό, άνθρωποι πεινασμένοι, διψασμένοι, άστεγοι, φοβισμένοι, άνθρωποι κυνηγημένοι; Άνθρωποι που βαδίζαμε στους δρόμους της πείνας. Δεν ξέρω πόσοι χάθηκαν. Η ίδια εικόνα παντού, η ίδια ατμόσφαιρα. Παντού σκελετωμένα άψυχα κορμιά, με τα μάτια ακόμη ανοιχτά, ζέστη και αφόρητη δυσωδία που άφηναν τα άταφα σώματα.
Και χέρια, χιλιάδες χέρια απλωμένα, μάτια απελπισμένα, άνθρωποι να ποδοπατούνται μπροστά σε στρατιωτικά καμιόνια της ανθρωπιστικής βοήθειας, για λίγο ψωμί και νερό.
Σ’ ένα τέτοιο καμιόνι βρέθηκα στριμωγμένος μαζί με την 6χρόνη αδερφή μου.
«Φύγε» μου είπε ο πατέρας μου. «Πάρε μαζί και την μικρή σου αδερφή. Δεν μπορούμε όλοι. Φύγετε να γλυτώσετε. Κάτι θα κάνουμε και μείς. Θα προσπαθήσουμε να φτάσουμε στους καταυλισμούς. Να την προσέχεις αγόρι μου, την αδερφή σου. Να προσέχεις και συ. Σας αγαπάμε, σ’ αγαπώ...».
Τα λόγια του χάθηκαν καθώς απομακρυνόμασταν , μέχρι που η σκόνη του φορτηγού κάλυψε και τα πρόσωπά τους .
Η ζωή βρισκόταν στο καμιόνι και πέρα από αυτό ο θάνατος.
Το μακρύ ταξίδι μου μόλις είχε αρχίσει . Σύντροφοί μου σε αυτό η ελπίδα και η προσμονή. Δύο ζωές –δύο παιδιά κουλουριασμένα σ΄ ένα καμιόνι της ιστορίας για να γιατρέψουν τα λαβωμένα παιδικά όνειρα τους. Για να μπορέσουν να φτάσουν σ΄ένα τόπο χωρίς πείνα , χωρίς σκοτωμούς .
Φίλε, εξαργύρωσα την ζωή μου με την ελπίδα ότι εκεί που θα φτάσω το αύριο θα είναι καλύτερο . Να κάτι σαν τον ήλιο που κάθε μέρα φωτίζει τα πρόσωπά μας . Ή σαν τα λουλούδια που ανθίζουν σε καταπράσινα λιβάδια.
Χρειάστηκε να περπατήσουμε πολλές μέρες χαμένοι σε άγνωστες πολυσύχναστες πόλεις , σε σκοτεινούς δρόμους , να διασχίσουμε ακατοίκητες περιοχές .
Φοβόμουνα. Μα νικούσα τον φόβο μου, γιατί έπρεπε να προστατέψω την μικρή μου αδελφή. Να βρίσκω ασφαλές μέρος για να κοιμάται , γάλα και ψωμί για να τρώει .
Ήταν πολύ δύσκολα.
Γρήγορα μου είχαν τελειώσει και οι προμήθειες που μου είχαν δώσει οι άνθρωποι που μας βοήθησαν να φύγουμε. Το μόνο που μου είχε απομείνει από εκείνους ήταν η ανάμνηση από ένα χάδι στο κεφάλι και ένα «good luck» που είπε κάποιος την ώρα του αποχαιρετισμού. Και τα λίγα κέρματα που βιαστικά μου έβαλαν στην τσέπη.
Στο δρόμο μου συνάντησα πολλούς, τόσο διαφορετικούς, ανθρώπους , άκουσα γλώσσες που δεν ήξερα.
Κάποιοι μας βοήθησαν, άλλοι μας φέρθηκαν εχθρικά και κάποιοι άλλοι μας προσπέρασαν λες και δεν υπήρχαμε.
Ίσως να έφταιγε και το χρώμα μας, γιατί ένα από τα μαθήματα που έμαθα στο μακρύ ταξίδι μου ήταν, ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που σε ξεχωρίζουν για το χρώμα σου, ή ακόμη χειρότερα σε αποφεύγουν γιατί απλά γεννήθηκες με μαύρο ή σκούρο χρώμα.
Έμαθα όμως κάτι ακόμη που είναι πολύ πιο σημαντικό .
Ξέρεις στα παιδικά μάτια δεν υπάρχουν ούτε χρώματα, ούτε διαχωρισμοί , ούτε συρματοπλέγματα.
Υπάρχει μόνο αγάπη. Και τα παιδιά την δίνουν απλόχερα χωρίς να ρωτάνε τίποτα. Δεν ακουμπούν στις πληγές σου για να τις ματώσουν, παρά μόνο για να τις γιατρέψουν. Αυτά τα παιδικά
χέρια, τα παιδικά χαμόγελα, γίνανε το στήριγμά μου, όταν ένοιωθα αδύναμος.
Αυτά έγιναν οι μικροί «θεοί» της πληγωμένης μου ζωής, οι φάροι που φώτιζαν τον δρόμο μου.
Χρειάστηκε πάνω από ένας μήνας για να φτάσω στη δική μου «Γη της Επαγγελίας», στην Αμερική.
Τόσο μεγάλη χώρα, τόσο πολλοί άνθρωποι, τόσο διαφορετική ζωή. Καθόμουνα επί μέρες και χάζευα τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης, τα πάρκα, τους ανθρώπους, τα χρώματα, τις μουσικές. Δεν πίστευα στα μάτια μου. «Υπάρχει λοιπόν και αυτός ο κόσμος !!!» μονολογούσα. Στην αρχή η ζωή μας εδώ ήταν δύσκολη. Ήμουν όμως μαθημένος. Δεν λύγισα. Τώρα είμαστε καλά. Δουλεύω και μπορώ να ζήσω εγώ και η αδελφή μου. Δεν πεινάμε πια. Φέτος ξέρεις, έγραψα και την αδελφούλα μου στο σχολείο. Της αγοράζω και καινούργια ρούχα. Την προσέχω πολύ, όπως μου είχε ζητήσει ο πατέρας μου.
Και επιτέλους βλέπω το προσωπάκι της χαρούμενο, χωρίς καθόλου φόβο. Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια από τότε που ξεκίνησα το ταξίδι μου. Είμαι καλά. Δεν μετράω πια πληγές.
Δεν εμπορεύομαι την ζωή μου. Και τα όνειρά μου δεν είναι πια ευνουχισμένα. Βρήκα τον μικρό μου «παράδεισο» .
Με πονάει όμως κάτι ακόμα, είναι η μεγάλη μου πληγή που αιμορραγεί καθημερινά.
Δεν έχω – παρά τις προσπάθειες – κανένα νέο από τους δικούς μου. Δεν έχω καταφέρει να τους βρω. Προσεύχομαι καθημερινά και παρακαλάω να είναι καλά, να έχουν φτάσει στο δικό τους καταυλισμό. Είμαι σίγουρος ότι κάποια μέρα θα ξαναβρεθούμε.
Μέχρι τότε έχω να κάνω πολλά πράγματα, να παλεύω για πολλά πράγματα. Το πιο σημαντικό από αυτά, είναι αυτό που μου έμαθαν τα παιδιά του κόσμου που συνάντησα.
Και αυτό είναι, ότι στο μόνο κόσμο που μπορώ να πιστέψω, είναι ο κόσμος που δεν θα με αποκλείει για το χρώμα μου και για όλα αυτά που μ’ έχουν κάνει Άνθρωπο.
Ναι φίλε, αυτός είναι ο κόσμος που ονειρεύομαι.
Χωρίς παιδιά αποκλεισμένα, φοβισμένα, πεινασμένα. Ένας κόσμος όπου θα υπάρχουν εμβόλια για όλα τα παιδιά, για να μην πεθαίνουν από αρρώστιες, όπου κανένα παιδί δεν θα χρειάζεται να δουλεύει σε βαριές δουλειές, αλλά θα μπορούν να πηγαίνουν στο σχολείο. Και θα παλέψω περισσότερο για την δικιά μου ήπειρο την Αφρική. Εκεί όπου υπάρχουν τόποι πονεμένοι, που ζουν χιλιάδες παιδιά σκελετωμένα, που έχουν πρησμένες κοιλιές από την ασιτία και μεγάλα μάτια, που το μόνο που βλέπεις ζωγραφισμένο πάνω τους είναι ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ.
Και μείς τα παιδιά όλου του κόσμου, πιασμένα χέρι-χέρι, να σχηματίσουμε μια αλυσίδα, τεράστια όση όλη η Γη μας, να στήσουμε χορό και να φωνάξουμε δυνατά, για να ακουστεί παντού στα πέρατα του πλανήτη:
Φτάνει πια. Δεν πρέπει να υπάρχουν παιδιά ενός «κατώτερου» Θεού. Να φτιάξουμε ένα καινούργιο κόσμο όπου τα όνειρα μας θα είναι αρκετά μεγάλα και οι ζωές μας θα είναι αρκετά σημαντικές, για να μετράνε. Να στείλουμε το μήνυμα μας στα παιδιά όλου του κόσμου, να γίνει ο φάρος τους και η ελπίδα τους, παρηγοριά στην πονεμένη τους ζωή». «Είναι εδώ η καινούργια σου πατρίδα;» άκουσα τον Πήτερ να με ρωτάει.
«Όχι , εδώ είναι ο μικρός μου «παράδεισος», αλλά δεν είναι η πατρίδα μου, είναι μόνο μια στάση. Μια μέρα θα ξαναγυρίσω στο χωριό μου. Πατρίδα μου είναι εκεί που γεννήθηκα, εκεί που είναι οι γονείς μου και τα αλλά μου αδέρφια. Αν μπορούσαν να μας δουν τώρα θα ήταν πολύ περήφανοι για μένα και για την μικρή μου αδερφή. Τους αγαπώ πολύ, τους σκέφτομαι συνέχεια, μου λείπουν, εύχομαι να είναι καλά, θα τους ξαναβρώ.
Αυτή Πήτερ, είναι η ιστορία μου». Imagine to the people Imagine ….Η φωνή του John Lennon πλημμύρισε το στούντιο, καθώς έφευγα για να συνεχίσω να παλεύω για τα όνειρα μου, για την μικρή ζωή μου, για τις μεγάλες ζωές των παιδιών όλου του κόσμου. «Θα τα καταφέρω» ψιθύρισα «ναι, κάποια μέρα θα τα καταφέρω, θα τα καταφέρουμε…».
2ος Έπαινος: Γεωργία Δρακοπούλου, 8ο Δημοτικό Σχολείο Νέας Ιωνίας
Με ένα σoυ χαμόγελο
Με ένα σου χαμόγελο
δε χάνεται η ελπίδα.
Με ένα σου χαμόγελο
σταματά η καταιγίδα.
Με ένα σου χαμόγελο
μου λες πως μ' αγαπάς.
Με ένα σου χαμόγελο
μου λες πόσο με πας.
Με ένα σου χαμόγελο
Πετάς σπίθες ζωής
Με ένα σου χαμόγελο
Ξέρω τι θες να πεις
Με ένα σου χαμόγελο
Παίρνω θάρρος
Κι ότι κι αν γίνει
Στέκομαι δίπλα σου σαν φάρος.
Με ένα σου χαμόγελο
Με βοηθάς να ζω
Μη λες ότι είναι ψέματα
Γιατί είναι χαζό
Με ένα σου χαμόγελο
Που λείπουνε δοντάκια
Φαίνονται καλύτερα
Τα πεταχτά σου αφτάκια.
Με ένα σου χαμόγελο
Σε αγαπώ
Και εμφανίζεται ουράνιο τόξο
Να … εδώ.
Με ένα σου χαμόγελο
Λέω εγώ να κλείσω,
Κρύψε μου τα μάτια μου
Θέλω να δακρύσω
3ος Έπαινος: Κωνσταντίνα Δράκου, 54ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά
Η παγερή χειμωνιάτικη νύχτα είχε απλώσει το μαύρο πέπλο της ολόγυρα, ενώ εγώ βρισκόμουν μπροστά στο νοτισμένο παράθυρο με το κεφάλι να έχει γείρει πάνω στο κρεβάτι μου….. η απόλυτη σιωπή με είχε κυκλώσει καθώς αναζητούσα ένα όνειρο για να δραπετεύσω σε μια άλλη άκρη της γης, μέσα από τις θολές μνήμες μιας φωτογραφίας που είχε αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη της στην καρδιά και στο παιδικό μυαλό μου. Ναι…. Μια ασπρόμαυρη εικόνα με εκείνα τα μάτια τα γεμάτα απορία που σε καλούσαν απεγνωσμένα πάνω σε ένα σωρό σκουπιδιών γιατί εκεί βρισκόταν τα παιχνίδια τους. Και ένα μεγάλο «γιατί» πλανιόταν στην παιδική μου σκέψη…. Ένα τεράστιο «ΓΙΑΤΙ» για τα παιδιά του κατώτερου θεού.
Και ενώ ολοένα βυθιζόμουν, οι λέξεις και οι σκέψεις συμπλέκονταν μεταξύ τους. Το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στο βαθύ σκοτάδι του ουρανού.
Ω! Ω!! ένα αστέρι θολό άρχισε να πέφτει και τότε ψέλλισα μια ευχή μέσα από την αθώα μου ψυχή…. Ξαφνικά είδα μια εκτυφλωτική λάμψη και ένα στρόβιλο να με συμπαρασύρει να με ανεβάζει με ταχύτητες φωτός και να με ταξιδεύει μέσα στο απέραντο του ουρανού. Δεν είχα την αίσθηση του χρόνου και του χώρου και ούτε μπορούσα να καταλάβω που βρισκόμουν ακριβώς όταν ξύπνησα.
Παντού άγρια βλάστηση, μια εξωτική ομορφιά που οι λέξεις είναι φτωχές να την περιγράψουν. Καθώς τα βήματά μου με οδηγούσαν σε ένα χωματένιο δρόμο συγκλονισμένη μέσα σε αυτό το τοπίο ο θόρυβος και η σκόνη με έφεραν στην πραγματικότητα…. Ένα τζιπ βρισκόταν δίπλα μου με το σήμα «Γιατροί χωρίς σύνορα. Τώρα κατάλαβα, ότι τα όνειρα που σε ταξιδεύουν, κανείς δεν ξέρει που μπορεί να σε φτάσουν…..
Ζούσα λοιπόν ένα θαύμα; Αποστολή λοιπόν με εθελοντές Έλληνες γιατρούς και κάποια άλλη ομάδα βοήθειας. Η πόρτα άνοιξε και εγώ με μια κραυγή ευτυχίας ανέβηκα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Η περιπέτεια της ζωής μου τώρα άρχιζε…. Ο δρόμος κακοτράχαλος και μακρύς, οι ώρες του ταξιδιού όμως συναρπαστικές. Κένυα, λοιπόν, η χώρα των τρελών αντιθέσεων. Η μια όψη της με πανάκριβα ξενοδοχεία, μαγαζιά, πάρκα και η άλλη όψη της, εκείνη που κρύβει την πιο σκληρή, την πιο συγκλονιστική ιστορία που είδα ποτέ. Στο δρόμο για το Νιέρι έβλεπες ανθρώπους που αντάλλασαν μεταξύ τους καλαμπόκι, αβοκάντο ή άλλα από τα λιγοστά είδη των αγαθών τους. Φαίνεται ότι αυτοί ήταν οι πιο τυχεροί από εκείνους που θα συναντούσα στις παραγκούπολεις. Πραγματικά, όταν αντίκρισα αυτό το θέαμα ένιωσα ότι η λιαλιά μου πνίγηκε και δεν μπορούσα ν΄ αρθρώσω λέξεις. Ένιωσα οικτρή ντροπή που ήμουν μια μικρή λευκή Ευρωπαία. Οι εικόνες τρομακτικά σκληρές που και ο πιο κανονικός άνθρωπος του κόσμου θα είχε κλονιστεί. Η περιπλάνηση άρχισε μέσα στα παραπήγματα. Χιλιάδες στοιβαγμένες ψυχές ξυπόλυτες, αδύνατα παιδικά κορμάκια με μάτια αινιγματικά ζουν στην απόλυτη φτώχεια, στο πουθενά, είναι καταδικασμένα να πεθάνουν, πριν ακόμα ζήσουν. Χωρίς ξεγνοιασιά, χωρίς παιχνίδια, χωρίς τραγούδια, χωρίς χάδι, χωρίς αγκαλιά, χωρίς μόρφωση, χωρίς ρούχα, παπούτσια, φαγητό, νερό….. χιλιάδες απ΄ αυτά ζουν την ορφάνια ή τα ίδια μπορεί να είναι φορείς του AIDS, αφού οι γονείς τους πέθαναν από αυτήν την ασθένεια.
Καμιά προστασία….. που είναι η αξιοπρέπεια της ζωής που μας διδάσκουν οι ΜΕΓΑΛΟΙ; Πού είναι όλοι αυτοί να δουν το παιχνίδι με τα σκουπίδια; Είναι άραγε η ανθρώπινη ζωή ένα «σκουπίδι» που το πετάμε; Οι εικόνες που αντίκριζα διαδέχονταν η μία την άλλη. Τουαλέτες δεν υπήρχαν μόνο σακούλες για τις φυσικές τους ανάγκες. Κρεβάτια δεν έβλεπα παρά μόνο τενεκέδες λες και βρισκόμασταν σε μια Τενεκεδούπολη που δεν είχε σχέση με αυτήν του παραμυθιού που είχα μάθει. Έβλεπα ότι φαγητό δεν υπήρχε. Κάποιος έβρισκε δουλειά για μια μέρα, έτρωγε, ενώ τις επόμενες τρεις θα μπορούσε να μην έχει τίποτα να φάει.
Αλλά μεταξύ τους υπήρχε αλληλοβοήθεια. Ήξεραν ότι ήταν καταδικασμένοι αλλά και περήφανοι μαζί. Ξέρετε τι κατάλαβα; Ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν να χάσουν τίποτα, γιατί δεν είχαν τίποτα. Δεν είχαν ούτε άγχος, ούτε διεκδίκηση. Η γλώσσα τους λεγόταν Σουαχίλι και με αυτήν τραγουδούσαν «χακούνα ματάτα» που σημαίνει «κανένα πρόβλημα».
Μια άλλη εικόνα που θα μείνει χαραγμένη στην ψυχή μου είναι οι φυλακές για τα παιδιά. Πώς είναι δυνατόν άραγε να συμβαίνει αυτό; Παιδιά που αναγκάστηκαν για ένα κομμάτι ψωμί να αρπάξουν κάτι επειδή πεινούσαν να τα βάλλουν εκεί; Άλλα που έμειναν ορφανά και δεν είχαν που να τα αφήσουν. Παιδικές ψυχές ρημαγμένες με ένα χαμόγελο αυθεντικό και θλιμμένο.
Περίεργο άραγε….. καθώς διέσχιζα το δρόμο ανάμεσά τους δεν ένιωθα φόβο, αντίθετα μια περίεργη ανασφάλεια. Όλοι ήταν «ένας για όλους» και «όλοι για έναν». Αισθάνθηκα σοκαρισμένη όταν σταμάτησα να δώσω τα δώρα της ευχής μου. Παιδικές σοκολάτες που θέλουν όλοι, όσοι ανήκουν σε αυτήν την μικρή ηλικία. Συγκεντρώθηκαν δεκάδες παιδιά γύρω μου, τα οποία δεν με ακουμπούσαν δε με πίεζαν να τους δώσω τις σοκολάτες αλλά άνοιγαν με υπομονή τα χέρια τους, όταν εγώ η ίδια τις πρόσφερα. Εδώ διδάχτηκα την εκπληκτική αξιοπρέπεια και την άσκηση της υπομονής. Εδώ είδα τα χαμόγελα να ξεπροβάλλουν, όταν νιώθουν ότι κάποιος από μια άλλη πλευρά της γης είναι εδώ πλάι τους και τους απλώνει το χέρι της ΑΓΑΠΗΣ.
Είναι ανεκτίμητες οι σκηνές αυτές του Έργου, που πρωταγωνίστρια βρέθηκα να είμαι εγώ μέσα στο ταξίδι του ονείρου….
Και ξαφνικά ξύπνησα με ένα χαμόγελο ανθισμένο στα χείλη, που θα με ακολουθεί για μια ολόκληρη ζωή, γιατί μόνο εγώ μπορώ να γνωρίζω όσα αντίκρισα μέσα στα μάτια τους, στα μάτια εκείνα που κρυβόταν ένας ανώτατος ΘΕΟΣ που έχει ανοιχτή την αγκαλιά της ΑΓΑΠΗΣ